για την ψευτικη πολη σου

Απο μικρος μου ελεγαν οτι δεν θα στεριωσω πουθενα γιατι λεει ηξεραν το χαρακτηρα μου, δεν ηξεραν ομως πως αυτη ηταν η μοιρα μου.

οταν ακουσα γιαυτη την πολη πηγα και εγω, αλλη μια πολη αλλη μια αρχη. Ειναι αληθεια ηταν μαγευτικη ,ειπα εδω θελω να μεινω για παντα, οταν οι αλλοι εφευγαν εγω κρυφτηκα σε μια αποθηκη, καθε μερα ερχοταν κι αλλοι εβγαινα μαζί με αυτους που την θαυμαζαν σαν χαζοι και την νυχτα που εφευγαν περιφερομουν και κρυβομουν μην πεσω πανω σου και με διωξεις.

Εκει μου δοθηκε η ευκαιρια να ζησω με πολλους τροπους , ξεκινησα σαν γανωτης , μετα σιδερας μετα πραματευτης, εμπορας , καπελας , ταβερνιαρης ,υπηρετης, ξενοδοχος ,τελωνης ,γραφεας, στρατιωτης ,ντελαλης, αξιωματουχος… εκεινη την νυχτα που ξυπνησα απο το τριξιμο των ξυλων που καιγονταν εσυ ελειπες και εγω ειχα γινει βασιλιας, βγηκα στο μπαλκονι του παλατιου και ειδα την πολη να καιγεται απο ακρη σε ακρη, και το παλατι καιγονταν . πεταχτηκα εξω πηγα στις πηγες και στα σιντριβανια ,και αυτα ειχαν στερεψει και αντι για νερο εβγαζαν φωτια αρχισα να τρεχω σε ενα λαβυρινθο απο φλογες , η ζεστη μου στεγνωνε το προσωπο δεν μπορουσα να ξεφυγω ,κουραστηκα ,απελπιστηκα και τελικα βρεθηκα στην κολαση μου μεσα στις φλογες . αισθανομουν αφορητη ζεστη, πνιγομουν απο τους καπνους αλλα δε καιγομουν , ημουν ατυχος , ημουν αληθινος, δεν ημουν φτιαγμενος απο τις λεξεις σου . οταν βγηκα απο την πολη ,καθισα στο λοφο και την εβλεπα να καιγεται ,εκλαψα .

μερες και νυχτες εκλαιγα.

Τωρα γυριζω απο πολη σε πολη και ρωταω γιαυτον τον μαγο των λεξεων ,τον αρχιτεκτονα της λογικης και ολα αυτες τις αρετες που χαρακτηριζουν τους ανθρωπους της τεχνης σας. Με ρωτουν εσυ ποιος εισαι με τα κουρελια στη ψυχη, και το αδειο βλεμμα στη ματια? Ειμαι αυτος που ηταν βασιλιας τους λεω και γελανε . εσυ τους εκανες να γελανε μαζι μου αλλα δεν μπορω να τους δειξω τις εικονες που εχω στο μυαλο μου ,ουτε αυτα που σκαλισε η τεχνη σου στην ψυχη μου, και τωρα

ντρεπεσαι ,

λυπασαι ,

λυπασαι και βαζεις αυτη την ιστορια σε στομα αλλου να την πει,

φοβασαι ,

φοβασαι γιατι αυτο που κρατω δεν ειναι απο λεξεις αλλα απο αληθινο σιδερο που τοβαψα σε μαυρο καρβουνο και κοκκινη φωτια ,

φοβασαι γιατι μαυτο θα σου παρω την καρδια για να δω αν χτυπησε ποτε της.

κρυψου

Κρυψου γιατι η πολη που εφτιαξες ηταν δικια σου αλλα ο κοσμος που εκαψες μου ανηκε.

Νασαι για παντα καταραμενος.