Αυτή η λαστιχιερα είναι το πρωτο μου οπλο.Είναι φτιαγμενη από ξυλο ελιας , ενώ το δερμα εκει που βαζεις την πετρα είναι από την γλωσσα από κατι μπλε μποτακια που ειχα στο δημοτικο σε μικροτερη ταξη και δεν μου εκαναν πια . τα θυμαμαι πολύ καλα , ειχαν και στο πλαι την φιρμα ραμμενη σε οβαλ σχημα . το λαστιχο εχει κοπει και αντικατατσταθει πολλες φορες , ενώ όταν την βρηκα μετα από τοσα χρονια ειχε σαπισει , ετριβε και εγω κρατησα μονο αυτά τα κοματια.. καποια στιγμη θα ξαναβαλω λαστιχο και θα ριξω καμια παλι.
Συνηθισμενοι στοχοι ηταν σπουργιτια , λαμπες από κολονες , βατραχακια , τζαμια από αποθηκες … και ότι άλλο .ημουν καλο στο σημαδι αλλα καλα εριχνα την πετρα και με το χερι .
Η σολα από αυτά τα μποτακια ηταν από ένα υλικο που δεν γλιστρουσε και το λεγαμε κρεπ. Αυτό το εκοβες σε μικρα κοματια και τα εβραζες σε τενεκεδακι , αυτό ελειωνε και γινονταν σαν πολύ παχυρευστη κολα . μεσα σε αυτό βουτουσες κομματια από βουρλα μηκους περιπου 5-7 εκατοστα . πανω τους κολουσε αυτό το παχυρευστο και μετα αυτά τα κοματια από βουρλα τα εβαζες μεσα στο κουφιο μερος από ένα χοντρο καλαμι με μηκος λιγο μικροτερο για να εξεχουν λιγο και να μπορεις να τα πιανεις.Αυτή ηταν η θηκη τους.
Σε τι εξυπηρετουσαν ?
Εβαζες σε ανοιχτο μερος μια μεγαλη κλαρα από γαιδουραγκαθο και από κατω ένα κλουβι με γαρδελια . πανω στην κλαρα εβαζες αυτές τις βεργες με την κολωδη ουσια (που την λεγαμε αξο) και καθοσουν καπου απομερα . τα γαρδελια κελαηδουσαν και ετσι ερχονταν αλλα που καθονταν πανω στην κλαρα και αρχιζαν να κελαηδουν και αυτά . όμως πανω στην χαρα τους αλλαζαν θεσεις και καποια στιγμη θα ακουμπουσαν καποια από τις βεργες . η βεργα κολουσε πανω τους αυτά δεν μπορουσαν να πεταξουν και όταν επεφταν από την κλαρα καταλαβαινες ότι πρεπει να τρεξει να το πιασεις πριν ελευθερωθει όπως συνεβαινε πολλες φορες.
Την διαδικασια την λεγαμε παω για αξοβεργες
Εγω συνηθως προτιμουσα ένα άλλο τροπο. Πηγαινα στα περιβολια και παρακολουθουσα που κελαηδουν . διαλεγα ένα και το παρακολουθουσα γυρω από πού τριγυριζει , αυτό ηθελε πολύ υπομονη και επρεπε να το ξεχωριζεις μην το μπερδεψεις με κανα άλλο. Αυτό αλλαζε θεσεις αλλα συνηθως γυρω από την φωλια του , ενώ όταν πηγαινε σε αυτή σταματουσε να κελαηδα. Οποτε από τις θεσεις που αλλαζε , συνηθως προσδιοριζες σε ποια περιπου δεντρα ηταν η φωλια . αυτό μπορουσε να παρει και μερες αλλα μπορουσε και από την πρωτη να εισαι τυχερος. Αλλα ακομη και όταν προσδιοριζες το δεντρο , ο εντοπιισμος δεν ηταν ευκολος , αν δεν ησουν σιγουρος ευκολα θα απογοητευοσουν.Λοπον εβρισκες την φωλια , αν δεν ειχε αυγα περνουσες την άλλη βδομαδα ενώ αμα ειχε τα παρακολουθουσες κάθε 3-4 μερες χωρις όμως να τα ακουμπησεις γιατι τοτε δεν ξαναρχονταν στην φωλια .γεννιονταν μετα και αρχιζαν να βγαζουν φτερα , περιμενες , συνηθως εκαναν 4-6 νεοσσους, οι γοννεις τα ταιζαν και περιμενες να μεγαλωσουν.Όταν εβλεπες ότι εχουν βγαλει αρκετα φτερα και είναι πολύ ζωηρα , (συνηθως ολο καποια αρχιζαν να λοιπουν γιατι στριμοχνωνταν στη φωλια και καποιο επεφτε το οποιο ηταν καταδικασμενο) τοτε τα επαιρνα μαζι με την φωλια και τα εβαζα μεσα σε μια γωνια του κλουβιου ενώ το κλουβι το κρεμουσα στο δεντρο στη θεση της φωλιας.
Οι γονεις συνεχιζαν να ερχονται και να τα ταιζουν και αυτά μεγαλωναν μεσα στο κλουβι. μεσα στο κλουβι εβαζα καναβουρι και νερο . οι γοννεις ερχονταν και τα ταιζαν μεχρι αυτά να αρχισουν να τρωνε από την τροφη στο κλουβι.
Όταν η τροφη λιγοστευε και καταλαβαινα ότι τρωνε κανονικα τα επαιρνα μαζι με το κλουβι στο σπιτι
Ετσι πιαναμε τα γαρδελια και τα ατσαραντια
14 σχόλια:
Από την άλλη οφείλω να ομολογήσω ότι είχατε έξυπνες τεχνικές.
νομίζω ότι ο Θ. με πέτρα είχε ρίξει αυτά τα πουλακια κ την φωλιά μαζί. έχουν περάσει χρόνια. Το μόνο που θυμάμαι είναι που προσπαθούσα να βρω τρόπο να τα ταϊσω.
να σου πω τις τεχνικες τις ειχαμε βρει απο τους παλιοτερους αυτο που αλλαζε ηταν η ικανοτητα του καθενος,
τηλεοραση δεν πολυβλεπαμε, πουλια υπηρχαν παρα πολλα ενω τωρα εχουν λιγοστεψει και αυτα που δεν κυνηγιουνται και γνωμη μου ειναι οτι την μεγαλυτερη καταστροφη την κανει η μολυνση του περιβαλοντος και ο συγχρονος τροπος ζωης.
λυμπελουλες ειναι αυτα τα μεγαλα εντομα που εχουν μακρυ κορμι τα ποδια σχετικα μπροστα , δυο τεραστια ματια και το χαρακτηριστικο τους που δε γινεται να τα μπερδεψεις με τιποτα ειναι οτι εχουν 4 φτερα. τα χρωματα τους ειναι κοκκινα , μπλε , πρασινα
και ειναι απο την εποχη των δεινοσαυρων ακομα μονο που τοτε το ανοιγμα των φτερων τους εφτανε νομιζω και τα 5 μετρα
να σου πω η λυμπελοουλα απο το πλαι μου θυμιζει τα ελικοπτερα τα απατσι,
παντως σιγουρα εχεις δει αυτα τα εντομα που φτανουν μηκος περιπου ενα δαχτυλο
πηγαινε στο google και κανε αναζητηση στις εικονες με λεξη
Libellula
θα βρεις πολλες και θα καταλαβεις
τωρα τις βρηκα και γω
δοκιμασε μετα και
dragonfly
Ευχαριστώ για την πληροφ. είχα στο νου μου να πάω στο γκουγκλ.
Φυσικά κ έχω δει κάτι τεράστια έντομα που φτάνουν το ένα δάχτυλο κ βάλε σε μήκος με κάτι τεράστια φτερά. Τα οποία έντομα εμείς τα λέγαμε ελικόπτερα. Αλλά μιλάμε τεράστια! Έχω να τα δω από 10-12 χρονών
όπως θυμάμαι κ ένα άλλο που έκανε απίστευτο θόρυβο αλλά ήταν καταμαυρο χοντροκομμένο σαν χοντρή κατσαρίδα που πετάει κ το λέγαμε "τουμπανο" ("ο" τούμπανος) το οποίο όταν έβγαινες από την θάλασσα μπορούσε να σε τσιμπήσει άγρια. Δεν ξέρω αν το τραβούσε το νερό ή η αλμύρα, αλλά ήσουν πιο ασφαλής αμα σκουπιζόσουν.
Είδα ότι έβαλες κ ιστορία, άντε γιατί δε θα τελιώνουμε με το μάθημα ζωολογίας... :)
σε εμας κατι μεγαλα σαν μεγαλες μυγες που τσιμπανε τα λεμε νταβανια , οταν σε τσυμπαει δεν το καταλαβαινεις αλλαμετα εχει φοβερη φαγουρα και κανει ενα μεγαλο πρηξιμο
Α, ναι τα λέμε κ "νταβάνια"
δεν ειναι μαυρα και σαν κατσαριδες ομως , που πηγες να με μπερδεψεις
Ε, αυτά που λεω εγώ είναι κατάμαυρα κ χοντρά, κ θυμάμαι ότι τα λέγανε κ νταβάνια.
ειναι ομως σαν πολυ μεγαλες μυγες,
οχι σαν κατσαριδες ,
ετσι δεν ειναι?
και τι τσιμπημα κανει μια μεγαλη κοκκινιλα οπου στη θεση του τσιμπηματος κανει σαν φουσκαλα
ΚΑΦΕ ειναι
Εγώ μαυρα τα έβλεπα κ κυρίως σε θάλασσα κοντα τα πετύχαινα.
Δε με τσιμπήσανε ποτέ όμως, όπως κ τα κουνούπια. ήταν σαν να είχα κάποιο τρόπο επικοινωνίας μαζί τους :Ρ
εγω ειμαι γλυκοαιματος ομως και με νταβανιαζανε,
οσο για την επικοινωνια αστα ,
δεν τα πολυκαταφερνω
Δημοσίευση σχολίου