Ενός
κακού μύρια έπονται
(άγνωστος)
Κανένας
δεν θα μπορούσε να φανταστεί την κατάληξή
του , αυτό ήταν λοιπόν το τέλος της
ιστορίας ; Η περιέργεια τον είχε κρατήσει
μέχρι το τέλος και αυτό ήταν πολύ κοντά
. Πως θα ήταν όμως αυτό ; θα έπρεπε να
σκεφτεί ένα που να ταίριαζε στη περίσταση
, ένα τέλος αντάξιο που θα έκλεινε την
ιστορία κάπως ανάλογα . Είχε χρόνο να
σκεφτεί , όμως ο χρόνος ήταν πολύτιμος
και χρήματα δεν του περίσσευαν , η
ιστορία έπρεπε να τελειώσει, δεν ήταν
ώρα για σπατάλες .
Κάθισε
να σκεφτεί , το κεφάλι του κόντευε να
εκραγεί , η ίδια ιστορία ανακυκλώνονταν
στην σκέψη του , ποιό θα ήταν το τέλος ;
Τι ποιό αντιπροσωπευτικό λοιπόν από
το να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα ;
ας πάρουν και αυτά λίγο αέρα , είδαμε
και τα αποτελέσματα της τετράγωνης
λογικής . Σκέφτηκε την σκηνή με
διαφορετικούς φόντους κάθε φορά ένα
δωμάτιο που να παίζει μουσική , ένας
λόφος ,μια αυλή . Σκέφτηκε την στάση ,
ξαπλωμένος με ένα μακρύκανο, καθισμένος
με ένα πιστόλι , σκέφτηκε μυαλά να έχουν
γεμίσει το ντεκόρ της σκηνής , ένα τοίχο,
ένα καναπέ το γρασίδι. Θλιμμένα πρόσωπα
γύρω από ένα κλειστό φέρετρο μέσα στην
εκκλησία χωρίς “τελευταίο ασπασμό”,
δυο τρείς φίλοι να κλαίνε ...σαν κηδεία
μαφιόζου που τον εκτέλεσαν σε ξεκαθάρισμα
λογαριασμών .Απογοήτευση, δεν θα ταίριαζε
με αυτή την ιστορία.
Έκλαψε
κάθισε και έκλαψε , δεν θα τα κατάφερνε
, δεν θα κατάφερνε να αποδώσει το τέλος
που ήθελε , δεν θα τον άκουγε κανένας
όπως δεν τον είχε ακούσει, δεν θα
καταλάβαινε κανένας το τέλος . Δεν έπρεπε
να καθυστερεί , έπρεπε να βρει μια
αντιπροσωπευτική λύση για το τέλος της
ιστορίας , τα περιθώρια στένευαν
απελπιστικά , ο χρόνο που κυλούσε έμοιαζε
με το γλιστερό σχοινί μιας θηλιάς που
σφίγγει γύρω από το λαιμό του θύματος
. Θα μπορούσε σκέφτηκε να δώσει ένα
τέτοιο τέλος , θα μπορούσε να είναι αυτή
η λύση για το πρόβλημα που τον απασχολούσε
. Άρχισε να το σκέφτεται πιο σοβαρά , ναι
είχε και ποιητικά στοιχεία , ένας
πολύπλοκος κόμπος που θα αντιπροσώπευαν
τα προβλήματα και τον συνειρμό τού ότι
όποιος κόμπος δεν λύνεται ,ούτε κόβεται
τότε σφίγγει γύρω από τον λαιμό σου ,
πνίγοντας μέσα σου κάθε παράπονο ,
σφίγγοντας μέσα σου ακόμη και ένα
βογκητό. Τα πόδια να τινάζονται στον
αέρα σε μια απελπισμένη προσπάθεια να
ανέβει μια ψυχή προς τον άλλο κόσμο ,
ψηλά στον ουρανό. Αυτό το ταξίδι θα
ξεκινούσε από τους μετέωρους βηματισμούς
κάτω από ένα δέντρο , πάνω από το έδαφος
, κατω από μια γέφυρα πάνω από το νερό .
Τέλεια σκηνή , απίστευτη έμπνευση. Η
ιστορία θα έκλεινε έτσι ,όμως ...όμως το
ξανασκέφτεται . Αυτό δεν είναι το τέλος
που θα ταίριαζε , θυμίζει πιο πολύ το
τέλος ενός προδότη , ενός Ιούδα , ενός
δωσίλογου , που δεν πρέπει να ξαναμιλήσει
, δεν πρέπει να ξαναπροδώσει ,που θα
πρέπει να κρέμεται έχοντας την γλώσσα
του απέξω δαγκωμένη αποτρεπτικό
παράδειγμα για όλους τους άλλους . Όχι
δεν δεν θα έπρεπε να είναι αυτό το τέλος
του ήρωα της ιστορίας .
Αυτή
η ιστορία είχε κακία , είχε μίσος , γιατί
τόση κακία , γιατί τόσο μίσος ; Στο
τελευταίο κεφάλαιο αυτής της ιστορίας
η κακία και το μίσος είχε δηλητηριάσει
την ζωή του , είχε καταστρέψει κάθε
ελπίδα για το μέλλον . Δεν υπήρχε μέλλον
, αυτό ήταν το τέλος δεν υπήρχε αμφιβολία
αλλά πως θα ήταν αυτό ; Ένα δηλητήριο
μήπως ; Ναι ένα δηλητήριο θα ήταν
αντιπροσωπευτικό της πίκρας που ένοιωθε
.Μια πικρή ζωή, ένα πικρό τέλος , το
ποτήρι θα το έπινε μέχρι τέλους , μέχρι
την τελευταία σταγόνα , σε σφηνάκι , σε
φλιτζάνι μια λεπτομέρεια αδιάφορη .
Δηλητήριο , η έσχατη λύση για πολλούς
χαρακτήρες του παρελθόντος , η τιμωρία
της πολιτείας , η αποφυγή μιας ατιμωτικής
αιχμαλωσίας . Δηλητήριο ένας αριστοκρατικός
θάνατος που δεν παραμορφώνει το σώμα .
Αυτό ήταν , η απόφαση είχε παρθεί , αυτό
θα ήταν το τέλος . Όμως οι εποχές που
έβρισκες κόνιο στην αγορά της γειτονιάς
σου είχα περάσει ανεπιστρεπτί , οι
κόμπρες είναι πλέον προστατευόμενο
είδος , ο μοναδικός τρόπος να δηλητηριαστεί
ένας σύγχρονος μικροαστός είναι με
ποντικοφάρμακο ή με χάπια . Θλίψη ,
απογοήτευση δεν βρίσκω την κατάλληλη
λέξη , τι να πει κανείς ; Τι τέλος να είναι
αυτό που να παραπέμπει σε τρωκτικά , σε
ψυχωτικούς και πρεζάκια;
Γαμώτο
η ιστορία αυτή πρέπει να τελειώνει ,
πρέπει να τελειώνει τώρα , δεν γίνεται
να σκαλώσει τώρα στο τέλος, κάθε ελπίδα
για ένα γρήγορο και όσο το δυνατό ανώδυνο
τέλος ένοιωσε να γκρεμίζεται , όπως
γκρεμίστηκαν τα όνειρα που έκανε για
ένα ήρεμο τέλος . Ένας γκρεμός λοιπόν ,
ένας γκρεμός που θα συμβόλιζε τα αγεφύρωτα
προβλήματα, τη αποτυχία του να τα
ξεπεράσει , την μάταιη προσπάθεια να
περάσει απέναντι , σκυλιά να ψάχνουν
,ορειβάτες , άνδρες της συνεργείων
διάσωσης και ελικόπτερα του τηλεοπτικών
σταθμών ήταν πολύ φανταζί για τα γούστα
του .
Είχε
αγχωθεί ότι δεν θα τα κατάφερνε τώρα
στο τέλος , έψαχνε για ένα τέλος , ίδρωσε
και μόνο στην σκέψη ότι δεν θα καταφέρει
να βρει , ένα κάψιμο στο στομάχι από την
έκκριση επιπλέον γαστρικών υγρών λόγω
των απανωτών τσιγάρων που έκανε , άναψε
άλλο ένα και κοιτώντας την φλόγα του
αναπτήρα του ήρθε άλλη μια ιδέα . Ο
αυτοπυρπολισμός . Ένας ηρωικός και
συμβολικός θάνατος , η ποιητική εκδοχή
του Καψάλη , η καρτερικότητα του Θιβετιανού
μοναχού , ένας θάνατος συνειρμικός με
τους αγώνες για ανεξαρτησία αλλά στην
δική του ιστορία δεν υπήρχε τίποτα από
αυτή την εκδοχή , το μόνο που θα έμενε
θα ήταν ένα μαυρισμένο πεζοδρόμιο , η
μυρωδιά της τσίκνας από ένα παραβιασμένο
ψήσιμο και μια μορφή σαν μια λιωμένη
κούκλα βιτρίνας χωρίς αυτιά με μια τρύπα
στην μέση που θα φαίνονται τα άσπρα
δόντια σαν μια απελπισμένη προσπάθεια
να χαμογελάσει κοιτώντας τον ουρανό
.Αποκρουστική εικόνα , θλιβερή ανάμνηση.
Απορρίφθηκε και αυτή χωρίς δεύτερη
σκέψη.
Ένοιωσε
τις φλέβες να διογκώνονται στα μηνίγγια
του ,τους παλμούς της καρδιά του να
μεταφέρονται σε κάθε σημέιο του σώματός
του , το αίμα που δίνει ζωή στο σώμα
μετέφερε τώρα την αγωνία του , η πίεσή
του ανέβαινε και άλλη μια ιδέα του ήρθε
. Ο ήρωας να εκτονώσει αυτή την πίεση ,
να ανοίξει τις φλέβες του και να αφήσει
το αίμα να ρέει, να κόψει τις αρτηρίες
και το αίμα να πετιέται με πίεση σε κάθε
παλμό , να πιτσιλιούνται οι τοίχοι σαν
ένα μοντέρνο έργο τέχνης σε ένα φωτεινό
δωμάτιο , μια εικαστική παρέμβαση σε
ένα μεσοαστικό σπίτι . Πολύ δρακουλιάρικο
τέλος για την ιστορία μας , που θα
στοίχειωνε όχι μόνο το δωμάτιο αλλά και
ολόκληρο το κτήριο αν όχι όλο το τετράγωνο
. Για σκέψου να τον βρίζουν οι γείτονες
για την πτώση των αντικειμενικών αξιών
των ακινήτων .Αν είναι δυνατόν
.Α-πο-κλεί-ε-ται.
Δεν
θα έπρεπε να τον θυμούνται έτσι .
Κόντευε
να σκάσει από την απογοήτευση του , πρώτη
φορά ένοιωθε τόσο βραχυκυκλωμένος ,αλλά
μην τα αναλύσουμε όλα αυτά παραείναι
επιστημονικά για το τέλος μιας τέτοιας
ιστορίας , ήθελε κάτι αθόρυβο, να περάσει
στα ψιλά , ούτε ντόρο, ούτε φώτα ,ούτε
λάμψεις .Αν ήταν δυνατόν ούτε κηδείες
, ούτε θλίψη , ούτε στεφάνια ,ούτε
συλλυπητήρια. Έπρεπε το τέλος να είναι
απλό αθόρυβο και συνηθισμένο, σαν ένα
σβήσιμο μια φλόγας, ενός καντηλιού που
σώνεται , όπως σβήνει το κύμα τις
πατημασιές στην άμμο. Κανένας να μην
προσέξει που οδηγούσαν αυτά τα βήματα
και αν κάποιος ,ΑΝ κάποιος τα προσέξει
ποτέ δεν θα υποψιαστεί , θα νομίζει ότι
έσβησαν εδώ από το κύμα και ότι κάπου
αλλού συνεχίζουν .
Τελικά
βρέθηκε η βάρκα που πίστευαν ότι κλάπηκε
, κάποιος θα πήγε καμιά βόλτα και μετά
δεν την έδεσε σωστά και έτσι παρασύρθηκε
από τα κύματα . Η μοναδική απώλεια ήταν
η βαριά της άγκυρα , αυτή δεν βρέθηκε
ποτέ.
